مــــــــــــادرانـــــــــــــــــــه

 شکر خدا بالاخره دخترکم به یکسالگی رسید و الان همه ی غذاها براش مجاز شدند و ما هم دیشب در یه حرکتی که اولش یکم اعصاب خوردی داشت بعد خوش گذرونی برای اولین بار دخملی رو بردیم پیتزا پیتزا . دخترم شاد بود البته یکم غریبی می کرد ولی اون که به زور دو لقمه غذا دهنش می ذاشتیم دیشب ماشالله خوب خورد.. سالاد ماکارونی و گوجه و پیتزا که وقتی پیتزا رو دید بقیه رو ول کرد و با دستاش نشون می داد که بهش پیتزا بدیم البته داغ بود و با وجود کم طاقتی دختری مجبور شدم چند تکه ای بهش بدم اونم همش می گفت بوووووووو و ما می خندیدم ولی در همان حال هم باز هم می خواست. در آخر هم شبانه توی کوچه همان جا قدم زدیم و دخملی با صدای بلند حرف می زد و می دوید و شاد بود... ت...

15 اسفند ماه سالروز تولد یکسالگیت بود و ما را برآن داشت تا مراسمی برایت تدارک ببینیم و این تولد همزمان شد با جشن دندانهای کوچکت. مراسم بسیار خوب و در وسع اندک ما با خوشی تمام شد البته خستگی های خاص خودش را داشت که آن هم شیرین بود. در 27 امین روز اسفند سرانجام واکسن یک سالگی را زدیم و در چهارشنبه سوری آخر سال به صرف ماهی مهمان خانه مادر بودیم. در روزهای آخر سال پدرت سرانجام از کارهای خسته کننده اش فارغ شد و ما توانستیم خریدهای عید را انجام بدیم البته هول هولکی که زیاد راضی نبودم. و سرانجام سال 1393 سال اسب تو فرشته کوچک در کنار هفت سین نشستی البته چه نشستنی همش درحال دست زدن به وسایل هفت سین بودی که مجبور شدیم زود سفره هفت سین را برداری...

در 11 ماه و بیست روزگیت شاهد حضور دو تیزی در دهانت شدم و بالاخره فهمیدیم که این شکم پیچه ها و بهانه گیری ها و شب نخوابیدنهای اخیرت به خاطر حضور همین دندانهاست. همچنان مشغول یاددهی زبان به تو هستم و در این مراحله یخچال، ساعت، تکان دادن سر، بینی، چشم، دست زدن، خداحافظی کردن و بوس فرستادن را به زبان انگلیسی می دانی و هروقت  البته اگر عشقت بکشدازت بپرسم انجامشان می دی و ما بسی خوشحالیم. در تدارک جشن کوچکی برای تولد یکسالگیت هستم و باورم نمی شود که یک سال است که تو در خانه مایی و گل سرسبد خوشحالی ما شده ای. خدایا شکر.

اولین برف بعد از تولدت جدا از اون روزی که بعد از زایمان آوردیمت خونه مصادف بود با 10 ماه و 27 روزگیت یعنی 11 بهمن برف زیبایی شهر رو پوشوند و ما با هم برف رو لمس کردیم سردیش رو با دستهای کوچکت لمس کردی و تعجب کردی دوستش داشتی ولی انگار اون گلوله برف دستهاتو کرخ کرده بود و فوری انداختیش رو زمین. الان دو روزه که برف میاد و تو هر وقت که من می رم از پنجره بیرون را نگاه کنم می چسبی به پام و می خوای که بغلت کنم و تو هم برف رو ببینی. منم پنجره رو باز می کنم باد سرد به همراه دونه های برف به صورت من و تو می خورند و تو خوشحال میشی و با دستهات بیرونو نشون می دی و منظورت اینه که ببرمت بیرون. ...

امتحانات تموم شده و اکنون بیشتر وقتم را با دلبندم می گذرانم. اکنون مسلط تر راه می رود. دیگر کتابها را پاره نمی کند و آنها را ورق می زند. وقتی گیره یا سنجاق مویش را می بیند با دستانش آنها را می گیرد و با لبخندی که نشانگر توانایی اش است آن را بر روی موهای زیبایش می گذارد. جورابهای کوچکش را هم بر روی پاهای ظریفش می گذارد و وانمود می کند که گویی آنها را می پوشد و من می خندم و تحسینش می کنم. چقدر هر روز متفاوت تر از دیروز است و چقدر زمان زود می گذرد عاشق آیفون تصویری، پریز برق است و دوست دارد در را بازکند و خودش چراغها را خاموش و روشن کند و مدام انگشتان کوچکش به این و آن اشاره می کند. وقتی پدرش از سرکار برمی گردد برایش ناز می کند و رویش را ...

نه ماه و 18 روزگی: برگ گلم توانست اولین قدمهای کوچک و تا حدی مستحکم خود را بر زمین بگذارد و راه برود. اکنون او می توانت دنیا را سیر کند و وقتی به او می گوییم که خودت آرام آرام بیا با لبخندی از خورسندی و شعف قدمهای کوچکش را بر می دارد و به طرف هدف مورد نظرگام بر می دارد. این روزها غرق در کتابهایی هستم که تمام طول ترم آنها را انباشته کردم و اکنون وقتی برای دخترکم ندارم. اگر مادرم نبود نمی توانستم اکنون سر در گریبان کتابهایم داشته باشم از او بسیار ممنونم.. مادر جان دوستت دارم و هزاران هزار بار متشکرم   ...

نه ماه و 10 روزگی: مدتی است شانه زرافه ایت را که همیشه و در همه حال عاشقش هستی چه مبتکرانه روی موهای زیبایت می کشی و با لبخندی مرا نظاره می کنی و گویی می گویی "مامی ببین منم یاد گرفتم دارم موهامو شونه می کنم." و من جوری نگاهت می کنم و می گویم داری خانوم میشوی دلبرکم. فعلا به عروسکهایت علاقه ای نشان نمی دهی و تمام همدمت همین شانه است. وقتی پتو یا تشک می بینی چه ماهرانه سرت را برویش می گذاری و وانمود می کنی که خوابیدی. من عاشق همین کارهای کوچک و شیرنت هستم. با تو دوباره کودک شده ام. باتو دوباره اتل متل می خوانم. گربه میشوم. مورچه می شوم. باتو اشعاری را به یاد میاورم که فقط نیمی از آن را بلدم و مجبور می شوم تا به دنبال بقیه شعر ...